انبه common mango, mango tree)) درختی به ارتفاع ۱۵ متر و بدون کرک است. این گیاه در مناطق گرم و مرطوب جهان به فراوانی کشت می شود. انبه درختی رایج در سرتاسر هندوستان است. این گیاه در ایران در استان های هرمزگان و سیستان و بلوچستان کاشته می شود.

مصارف و کاربردها

ریشه و پوست انبه تند، خنک کننده و قابض است. برگ های آن تند، قابض و برای گزیدگی نیش عقرب مفید است. جوشانده برگ ها، پوست، صمغ، گل ها و میوه دانه های انبه مصرف دارویی دارد. گل های آن خنک کننده، قابض، بهبود دهنده مزه و اشتها آور، شفادهنده ترشحات سفید و چرکی مجاری تناسلی زنان، اسهال خونی، برونشیت، زردی، تخلیه ادرار هستند. گل های خشک شده آن برای معالجه اسهال، اسهال خونی مزمن، نزله کیسه مثانه و التهاب مزمن و سوزاکی پیشاب راه مفید است. میوه نارس آن تند، ترش، قابض، خوش مزه، مقوی معده و ضد اسکوربوت است. میوه رسیده آن ملین، مغذی، نیروبخش، مدر، قابض، معرق، خنک کننده، مفید در خونریزی های داخلی، رحم و شش هاست.

 پوست میوه قابض، مقوی محرک در نارسایی هضم است. دانه آن برای آسم و پودر آن نیز برای ضد کرم مفید است. هسته آن قابض و ضد کرم است و برای معالجه اسهال و خونریزی بکار می رود. پوست آن قابض است و برای معالجه خونریزی رحم، اسهال، دیفتری و روماتیسم بکار می رود. صمغ آن برای معالجه ترک پا و جرب بکار می رود و به عنوان ضد سیفلیس نیز کاربرد دارد . جوشانده پوست ساقه آن برای درمان ازدیاد خون قاعدگی بکار می رود. بخور برگ های آن برای درمان ناراحتی های ریوی استفاده می شود.

 خمیر تهیه شده از جوانه های رویای جوان برای درمان یرقان و خمیر تهیه شده از پودر پوست ساقه آن با آب لیمو و روغن زنجبیل برای درمان سیفلیس و سوزاک بکار می رود. گلهای خشک شده آن به عنوان قابض برای درمان اسهال مصرف می شود. دم کرده بدست آمده از هسته خشک آن برای درمان زخم ها و پودر هسته آن به صورت خمیر برای درمان سوختگی ها بکار می رود.