پادشاه گیاهان دارویی
به گزارش جام جم آنلاین به نقل از مشرق ، اگر بخواهید پاسخ این سوال را بدهید کدام یک از گیاهان دارویی را نام می برید؟ شاید کمی مشکل باشد چرا که گیاهان دارویی سرتاسر خواص و فایده هستند و نمی توان از بین آنها بهترین را انتخاب کرد اما بالاخره در هر جمعی یک بهترین وجود دارد که به اعتقاد متخصصان طب سنتی یکی از پرخاصیت ترین گیاهان دارویی یونجه است.
یونجه، گیاهی است غریب که امروزه در اذهان عمومی تنها به درد علوفه دام می خورد، درحالی که در گذشته استفاده های فراوان از این گیاه پرفایده می شده است.این گیاه که عمدتاً در آسیا کشت می شود از اولین گیاهان دارویی شناخته شده برای بشر است.
یونجه از نظر تغذیه عمومی غذایی کامل است که چاق می کند و آهن بسیاری دارد و خوردن آن تمام اعضای بدن را تقویت می کند، «یونجه» در درمان ضعف عمومی، ضعف بنیه، کم خونی و اعصاب مفید است و مغز و ستون فقرات را قوت می بخشد. این گیاه خوراکی با خواص تغذیه ای فوق العاده، منبع غنی از ویتامین های B ,K ,E ,D ,A و همچنین املاح معدنی نظیر کلسیم، اسیدفولیک، منیزیم، پتاسیم به حساب می آید و البته مصرف خشک آن تأثیرگذارتر خواهد بود.
از دیگر فواید گیاه یونجه این است که حاوی مقدار قابل توجهی پروتئین است. علاوه بر این ریشه گیاه یونجه قابلیت آن را دارد که تا عمق 18 متری زمین هم پیشروی کرده و ویتامین ها و مواد معدنی بیشتری را از خاک جذب کند.
بررسی های گذشته حاکی از آن است که مصرف گیاه یونجه می تواند در پاک سازی روده از مواد سمی موثر باشد. همچنین گیاه یونجه کلسترول بد را کاهش می دهد و در تصفیه خون نقش دارد.
یونجه ی پخته ملین و خشک آن قابض است، تازه آن نفاخ و افزاینده شهوت است.
مداومت در خوردن شربت یونجه چاق کننده و مولد خون صالح و ضماد کوبیده آن با عسل محلل ورم سرد و با سرکه محلل ورم گرم است.
یونجه مدر حیض است خصوصاً چون در حمام یا بعد از آن تناول نمایید و جهت خشونت سینه و سرفه نافع است.
مقدار ویتامین C آن 2 برابر «جعفری» و 4 برابر «لیموترش» است و ویتامین A آن از «شب کوری» جلوگیری می کند.
یونجه همچنین مقداری ویتامین D داشته و سرشار از ویتامین K است که خوردن آن از خونریزی جلوگیری می کند و پخته آن برای رفع یبوست مفید است.
ضماد پخته یونجه روزی 2 بار جهت رعشه مفید است.
ترکیبات شیمیایی یونجه بر حسب آن که عمل تجزیه روی این گیاه جوان (قبل از گل دادن) یا در آغاز گل دادن و یا پس از پیدایش گل انجام گیرد تفاوت می نماید. به طوری که در گیاه جوان، مقدار پروتئین ها زیادتر از آغاز گل دادن و برعکس مواد سلولزی و هیدرات های کربن آن کمتر است. آنزیم های بسیاری در یونجه یافت می شود که از آن ها می توان به اینورتاز و پکتیناز اشاره کرد. «یونجه» شامل حدود 20 درصد پروتئین می باشد. علاوه بر این ها حاوی هیدرات های کربن، دیاستازها، نوعی ساپوتین با اثر عطسه آور، ستن ها، دو ماده رنگی، اسید فسفریک و ویتامین های مختلف است. در خاکستر آن مقدار زیادی آهک، پتاس، اسید فسفریک، کمی منیزیم، آهن و به مقدار جزئی «آرسنیک» و «سیلیس» است.
برای تهیه شربت یونجه 300 گرم یونجه خشک را در یک لیتر آب می جوشانند تا نصف شود، سپس آن را با فشار صاف نموده و با 900 گرم قند یا شکر شیرین کرده روزی 200 تا 300 گرم مصرف کند.
یونجه را می توان دم کرده و آن را به صورت چای نوشید. همچنین می توان این گیاه را به صورت کپسول و همچون قرص های مولتی ویتامین روزانه مصرف کرد.
روش پزشکان قدیم ایران در معالجه اعتیاد، ساختن داروهایی بود که معتاد را نسبت به خود اعتیاد متنفر و حساس می کرد و برای این کار معمولاً از تعفن یونجه، افسنتین و چند گیاه دیگر استفاده می کردند. اخیراً داروسازان سنتی هند یونجه تازه را خرد کرده 2 ماه در الکل خیسانده و بعد یک استکان آن را با مقداری آب موقع خماری به معتاد می خورانند و بعد دستور می دهند که از ماده مورد اعتیاد خود استفاده کند. محلول الکلی یونجه به علت داشتن ماده صابونی (ساپونین) شخص را ناراحت کرده و نسبت به ماده مورد اعتیاد متنفر و بیزار می سازد و تا مدتی زیاد از آن بدش می آید. این روش سابقاً در ایران برای درمان اعتیاد به الکل بود، اکنون برای معالجه معتادان به تریاک و سیگار و حتی هروئین به کار رفته و نتایج عالی داده است.